Na het schrijven van mijn allereerste sollicitatiebrief in maart 1987 werd ik uitgenodigd voor een gesprek op het Antoon Schellenscollege (er was een vacature voor een logopedist én voor een leerkracht). Ik was mijn studie Logopedie nog aan het afronden, maar mijn PABO-diploma had ik in mijn zak. Het leven van student wilde ik graag inruilen voor het werken op een school.

Terwijl ik, toch wel iets nerveus zat te wachten, kwam een leerling naar me toe: “hé, bende gij een nieuwe leerling?” Ik moet toegeven, ik zag er wel wat jong uit ondanks mijn 24 jaar, maar zo jong?

Het gesprek verliep ontspannen en ik werd uitgenodigd om enkele dagen later een proefles te geven. Hoewel ik al een aantal jaren geen lessen meer had gegeven, voelde ik me tijdens die proefles meteen als een vis in het water. Dat werd ook opgemerkt door de sollicitatiecommissie en enkele dagen later kreeg ik te horen dat ik een baan had: 20 uur als logopedist en 6 uur als leerkracht. 

Begin juni 1987 startte ik dus op het Antoon. Destijds een kleine school voor voortgezet Speciaal Onderwijs met kleine klassen en heel veel inspirerende collega’s. Het zou in mijn beleving een baan voor een paar jaar worden, want mijn ambitie lag echt bij jongere kinderen. 

Toch ben ik nooit vertrokken. De school groeide, veranderde en ik veranderde mee. Het werd “mijn” schooltje, en mijn ambitie paste zich aan: kwetsbare jongeren op weg helpen naar een diploma en klaarstomen om deel te nemen aan de maatschappij. Dat was waar ik me voor wilde inzetten en waar ik energie van kreeg. 

Natuurlijk werd ik er door mensen om me heen over aangesproken: hoe hield ik het zo vol bij één en dezelfde werkgever? Daar had ik mijn antwoord altijd op klaar: ik ga nog steeds elke dag met plezier naar mijn werk dus waarom zou ik switchen. 

Nu is mijn takenpakket in de afgelopen jaren gelukkig wel steeds wat gewisseld: naast logopedist en leerkracht ben ik bijna 15 jaar als Ambulant Begeleider op bijna alle scholen in de regio Eindhoven werkzaam geweest. Eigenlijk dezelfde doelgroep, die ik op weg hielp op een andere locatie. Ook ben ik, door verschuivingen binnen de bekostiging van de school, meer lessen gaan geven en heb ik sinds een aantal jaren ook een mentortaak op me genomen. Het intensief begeleiden van een groep brugklassers: dat was voor mij écht de kers op de taart.

Het grootste plezier in mijn werk haal ik in het contact met leerlingen, allemaal met hun eigen verhaal, hun eigen karakter en hun eigen groei. Kinderen die als jong volwassenen onze school verlaten en dan op andere scholen hun weg vervolgen. Velen van hen komen nog een keertje terug, en hoe leuk is het dan om te horen hoe fijn ze de eerste jaren op ’t Antoon gevonden hebben. En dat terwijl we met sommigen ook hier met ze hebben moeten vechten om ze aan de slag te krijgen.

 
Uiteraard horen daar ook hun ouders bij, die ik (inmiddels als ervaren moeder) begrijp in hun zorgen om hun kind en daarin steun en help om een weg te zoeken die past bij hun  zoon of dochter. Soms moet je mededelingen doen die ouders niet leuk vinden, maar altijd is hetgeen we vertellen en zeggen in het belang van de leerling. 

Wat zeker heel erg meespeelt bij het werkplezier op ’t Antoon is de mensen waarmee ik mag samenwerken. Natuurlijk heb ik er in die jaren heel veel zien vertrekken, omdat ze een andere baan ambieerden, of gedwongen weg moesten. Vaak collega’s  die me dierbaar waren, en die ik zou missen. Maar er kwamen ook weer nieuwe collega’s werken, jonge enthousiaste mensen die met hulp van de oude garde, leerden om te werken met onze speciale doelgroep. 

Naast nieuwe collega’s heb ik ook inmiddels diverse wisselingen van directeur meegemaakt, onderwijsvernieuwingen, naamsveranderingen. Soms leidde dat wel even tot lichte twijfel of ik toch niet eens moest gaan rondkijken naar aantrekkelijke vacatures, maar omdat de populatie uiteindelijk redelijk identiek was er voor mij geen reden om heel actief uit te kijken naar een andere baan. 

Inmiddels ben ik bijna 60 jaar en ben ik natuurlijk ook aan het nadenken over de toekomst. Het idee om te stoppen met werken benauwd me nu nog, maar ik merk ook dat ik inmiddels wat beter van een afstandje kan kijken hoe anderen taken op zich nemen en dat stelt me gerust. Nieuwe fases in mijn leven kondigen zich aan, en als ik er klaar voor ben over een paar jaar kan ik met een ongetwijfeld pijn in mijn hart, maar daarentegen ook met een gerust gevoel de deur van  het prachtige Antoon Schellenscollege achter me dichtrekken. 

40 jaar Antoon Schellens, waarvan ik er 35 jaar deel van uit heb mogen maken. Ik ben er trots op!

Anette Claerhoudt

   
Anette 1987                                                       Anette 2022